Op het station van Dandong begon het al met dit soort standbeelden. Dit is Mao, maar het is duidelijk waar de Kimmetjes zich door lieten inspireren.
We hadden een stress-free tour geboekt, dus hoefden we alleen maar de hele tijd achter het vlaggetje aan te hobbelen.
We reden in een Chinees treintoestel naar Pyongyang, en hoewel we overdag reisden hadden we de beschikking over stapelbedden.
Speciaal voor ons was er een Engels sprekende gids aan de groep toegevoegd. Ze was de eerste dag nog gematigd enthousiast.
Meteen na aankomst werden we naar Mansudae gereden.
Zodat iedereen meteen eer en respect kon betuigen aan deze stukken brons.
Bijna alle Chinezen in de groep gehoorzaamden en kochten bloemen en bogen als knipmessen.
Wijzelf twijfelden of we wel op de foto wilden, het voelde toch een beetje aan als op de foto gaan met de standbeelden van A. Hitler en P. Pot.
Aan weerskanten staan de monumenten links 'Anti Japanese Revolutionary Struggle' en rechts deze 'Socialist Revolution'.
Vlakbij staat een stadion, en zoals overal prijken ook hier de lelijke tronies van Kim Il-Sung en Kim Jong-Il op de gevel.
Ook vlakbij staat dit Chollima standbeeld als symbool voor de heldhaftigheid van het Koreaanse volk.
In de DPRK hebben ze maar beperkt stroom, maar uiteraard wel genoeg om de foto's van B1 en B2 te verlichten.
Eindelijk kwamen we aan in ons hotel, we waren doodop na bijna 24 uur in de trein en de bus.
De volgende ochtend toen we wakker werden zagen we pas goed dat het hotel (dat we niet op eigen houtje mochten verlaten) geisoleerd op een eiland in de rivier stond.
Één van de gidsen van een andere groep, let op het rode speldje op haar revers. We vroegen of die speldjes duidden op partijlidmaatschap, er werd ontwijkend geantwoord (zoals meestal).
We gingen op weg naar de DMZ, de grens met Zuid-Korea.
Prima snelwegen, jammer voor ze dat er bijna geen auto's zijn.
We werden rondgereden in een Hyundai bus, gemaakt in het door de VS bezette Zuid-Korea.
Tijdens de treinreis en de vele uren in de bus zagen we overal landbouw, maar nergens landbouwmachines.
Bij de grens zagen we veel van dit soort betonblokken, in tijde van oorlog worden ze opgeblazen zodat de Amerikaanse tanks er niet langs kunnen.
Hier staat: 'Er is maar 1 Korea'.
We werden continu gefilmd, maar mijnheer de cameraman vond het zelf maar niks als we de lens op hem richtten.
We hadden al zeker vijf minuten deze portretten niet meer gezien, gelukkig hingen er twee in de souvernirshop.
Jammer dat Kim Jong-Il niet meer leeft, die kon het weer veranderen met zijn gedachten en dan had ik een heldere foto van de Zuid-Koreaanse vlag kunnen maken.
In dit zaaltje in Panmunjom werden de besprekingen om tot een wapenstilstand tussen Noord- en Zuid-Korea te komen gehouden.
In 1953 na twee jaar onderhandelen werd in dit gebouw de wapenstilstand getekend. Officieel is het nog oorlog maar er wordt in principe niet meer geschoten.
Kim Il-Sung had deze tekst geschreven/ondertekend waarmee een begin kon worden gemaakt met echte vrede. Dat had hij beter niet kunnen doen, want een dag later kreeg hij een 'hartaanval' en overleed.
Na ongeveer drie jaar was ik weer terug op deze plek, alleen nu aan de andere kant van de grens.
Toentertijd gingen we met de groep nog het blauwe gebouwtje hier rechts op de foto in. Nu mocht dat niet.
Maar ik kon nu wel even handje schudden met een Noord-Koreaanse militair.
Na de DMZ stond een bezoek aan het Koryo museum op het programma.
Er was 'toevallig' net een bruidspaar voor de foto's aanwezig. Allemaal met zo'n rood speldje.
Het gezelschap kijkt toe terwijl bruid en bruidegom poseren.
We hebben in Noord-Korea behalve kinderen nooit een Koreaan zien lachen.
Zelfs op hun trouwdag voor de trouwfoto's komen ze niet verder dan dit.
Het Koryo museum was ooit het hoogste studiecentrum tijdens de Koryo dynastie.
Ernaast staat deze universiteit, we hebben allen geen menselijke activiteit waar kunnen nemen. Toen ik vroeg waar de studenten waren werd de gids boos!
Het was tijd voor de lunch, en terwijl ik op de foto ga met een blikje Coca-Cola, van die verachtelijke Amerikanen, steelt LucÃa mijn pilsje.
Buiten het restaurant passeert één van de weinige auto's, zoals altijd afgevuld met uniformen.
In het straatbeeld tref je nergens reclame aan maar wel oorlogspropaganda.
De mensen fietsen, lopen en bussen voorbij in de DPRK met een gezicht alsof er zojuist een dierbare is overleden.
Het was overal waar we kwamen opvallend rustig op straat.
Terug naar Pyongyang passeerden we wederom de eindeloze rijstvelden. Er stond steevast een man in uniform de arbeiders te 'coachen'.
Onze Chinese medetoeristen grepen elke seconde aan om een dutje te doen.
We werden naar het jeugdpaleis gebracht, ik wilde even kennismaken met deze jongens maar dat durfden ze niet aan.
Binnen in het jeugdpaleis bleek, uit deze afbeelding, dat Kim Il-Sung enorm geliefd was onder de jeugd.
We kregen een dans, zang en muziek optreden voorgeschoteld.
Enkele van onze toergenoten zaten vooraan en vertelden later dat alles werd geplaybackt.
Na afloop konden we bloemen voor ze kopen, want er moest natuurlijk wel wat harde valuta binnengeharkt worden.
Het straatbeeld in Pyongyang.
De Juche toren, ter ere van het Juche idee van Kim Il-Sung. Dit idee komt er op neer dat het land volledig zelfvoorzienend moet zijn.
Op het tegenoverliggende Kim Il-Sungplein staan op de grond overal markeringen zodat iedereen weet waar hij of zij moet staan als ze de Grote Leider aanbidden tijdens de mass-games.
Op dit gebouw, het ministerie van buitenlandse handel, prijkten vroeger de foto's van Karl Marx en Lenin.
Het symbool van de Arbeiderspartij, de hamer, sikkel en penseel.
Een ander overheidsgebouw op het plein.
Het grote volks studiehuis, een bibliotheek en studieruimte voor *kuch* het volk.
Op dit gebouw hing vroegah een grote foto van........inderdaad Kim Il-Sung.
Dit gebouw huisvest de bibliotheek van het geschiedenis museum.
Inmiddels waren we aangekomen bij de Arc de Triumph van Pyongyang waar je ook deze muurschildering van de grote leider, die een geweldige toespraak geeft, kunt zien.
Deze Arc de Triumph is, hoe kan het ook anders, groter dan die in Parijs.
Overal lopen deze Men in Black, die iedereen in de gaten houden en zonodig rapporteren.
Het monument ter ere van de Chinese vrijwilligers in de Koreaanse oorlog, onze toergenoten bogen weer als knipmessen.
Het was spitsuur, de partijbonzen keerden terug naar huis in hun westerse bolides.
Alle plekken die we te zien kregen waren in elk geval keurig onderhouden.
We gingen eten in een restaurant vlakbij dit futuristische hotel, waarvan de bouw in 1982 begon maar waarvan nog niet zeker is wanneer het af is en open gaat.
Onze tweede dag zat er op, inmiddels waren we de DPRK een beetje zat.
Op de laatste dag werden we naar Mount Myohang gebracht waar de International Friendship Exhibition Hall staat.
In deze hal zijn meer dan 100.000 kado's verzameld die de grote leiders hebben ontvangen van hun vele vrienden overal ter wereld. Zoals een foto van een Nederlandse tuinbouwer (geen naam vermeld).
In de omgeving houden de leiders hun vakanties.
Vlakbij is een Boeddhistische tempel, waar we ook even een kijkje gingen nemen.
Het is de enige overgebleven tempel in Noord-Korea.
Logisch, want tegenwoordig vormen de Kimmetjes de belangrijkste religie.
Een Boeddha beeld aanbidden zoals deze Chinees doet is dan ook voor eigen risico.
Vervolgens gingen we eten in een hotel in de buurt. In de lobby werden we alweer begroet door de heren Hand en Langer.
Dat tafereeltje konden wij natuurlijk niet evenaren, we zijn tenslotte geen goden.
Met het buikje weer rond vervolgden wij de busreis langs de grootste galerij van dezelfde portretten ter wereld..
Wij waren die rotkoppen na twee dagen al zat, moet je nagaan hoe de arme drommels die hier wonen zich moeten voelen.
Ik bedoel, deze is al dood maar je ziet hem nog overal. Bovendien is hij officieel nog steeds de leider van het land!
Een welkome afwisseling, oorlogspropaganda.
Ik hoop voor de bewoners van die flat dat er op de achterkant een lekker wijf staat, maar dat zal wel niet.
Kim Il-Sung heeft al die posters eerlijk gezegd wel verdiend. Hij heeft nl. in zijn uppie de Japanners het land uitgejaagd met niet meer dan twee pistolen en zijn lichaamsgeur.
We gingen kijken waar Kim Il-Sung was geboren. We parkeerden voor dit pretpark dat geheel toevallig net die dag in onderhoud was.
Jammer want zo te zien zijn er veel attracties, en van wat ik zag allemaal nagenoeg ongebruikt. Dus dat had ik veel leuker gevonden.
Terwijl ik foto's stond te maken riepen deze jongetjes mij.
En ook hun vriendjes wilden me even de hand schudden, ze spraken nog Engels ook.
Onze gids was weer eens boos, dit keer omdat ik de jongetjes geen toestemming had gevraagd voor de foto. Want daar waren ze overduidelijk niet van gediend.
Kim Il-Sung met zijn ouders op weg om de Japanners een lesje te leren.
Hier heeft ie zijn jeugd doorgebracht, eerlijk waar.
Terug in het idyllische Pyongyang gingen we nog een stukje rijden in de metro.
De metro is ooit door de Russen aangelegd, als je ooit in Sint Petersburg bent geweest dan weet je wat dat betekent, tering diep.
De stations (die we te zien kregen) zijn, eerlijk is eerlijk, heel mooi.
Ik ging 'per ongeluk' in een treinstel met gewone burgers zitten. Dus we vertrokken wat later dan gepland.
Eenmaal in het rijtuig met alleen onze groep werd ik weer op mijn gemak gesteld met de foto's van Adolf en Pol.
Deze mensen lezen in de krant de berichtgeving over de laatste wonderen die de huidige leider Kim Jong Oen heeft verricht.
'Als je raad wie de figuur in het midden op de muurschildering is kunnen we vertrekken', zei onze gids.
Op het volgende station moesten we alweer uitstappen.
En fluks vertrok onze trein, om de verloren tijd weer in te halen denk ik.
Zoals altijd stond onze gids mij aan te sporen, net alsof de bus zonder ons zou vertrekken.
Buiten bij de ingang gelukkig weer wat partijpropaganda.
Voordat we gingen eten reden we nog even langs de friendshipwinkel zodat er nog wat harde valuta uit de groep geperst konden worden (het is voor toeristen niet toegestaan de lokale munteenheid te bezitten).
Ik had er op aangedrongen dat we op de vertrekdag nog even langs het monument ter ere van de oprichting van de arbeiderspartij zouden rijden.
Vanaf die plek kun je in de verte ook die twee enorme tuinkabouters zien.
Wel een typisch beeld, die twee oelewappers en erachter één van hun mislukte projecten (dat hotel dat al 34 jaar in aanbouw is). Wij gingen er gauw vandoor en komen alleen terug als het regime verdwenen is.
Nederlands