Na Georgië was het de beurt aan Turkije.
Vanaf Trabzon aan de Zwarte zee reed ik door dit best wel mooie landschap zuidwaarts.
Ik wist niet dat dit gedeelte van Turkije zo bergachtig en groen was.
Ik reed dankzij de verassend goede wegen in 1 dag door naar Cappadocië.
Göreme met zijn in de grotten gebouwde hotels in het hart van Cappadocië zou mijn uitvalsbasis zijn.
Het landschap is gevormd door vulkaanuitbarstingen en erosie.
Doordat de verschillende soorten gesteente elk anders eroderen zijn deze grillige vormen onstaan.
Tijdens mijn eerste trek door het gebied maakte ik kennis met de vetgemeste inwoners.
Zoals deze mijnheer die paddestoelen aan het plukken was.
Ik sjokte rustig verder.
Sinds de prehistorie wonen hier al mensen....
...ze hakten hun woningen uit in de rotsen.....
....met vernuftig uitgehakte deuren die ze bij gevaar op hun plaats konden rollen.
Geheel onverwacht werd het pad steeds smaller.
Deze vallei is door een klein riviertje uitgesleten.
Uiteindelijk voert het pad omhoog naar dit mooie uitzicht.
De vulkanische neerslag van onder andere de stratovulkaan Hasan Dağı heeft gezorgd voor deze tufsteen formaties.
Bovenop groeiden ook nog eens een keer deze vergeet-mij-nietjes.
Het kasteel van Uçhisar.
Valley of the kings met op de achtergrond het kasteel van Uchisar.
Mijn eerste trek in de hitte door het gebied zat er op.....
....gelukkig was er op het eindpunt iemand die bier verkocht en een foto van me kon nemen.
Alleen nog even afdalen naar mijn mancave in Göreme.
De volgende ochtend moest ik om een uur of 4 mijn bed uit.
De grootste toeristentrekker in Cappadocië is namelijk voor dag en dauw ballonvaren.
De rest was al vertrokken maar uiteindelijk kwamen wij ook los van de grond.
Tientallen ballonnen vertrekken er elke ochtend.
In het hoogseizoen zelfs meer dan 100.
Een vlucht duurt ongeveer een uur.
Zoveel ballonnen zie je normaal gesproken alleen op een festival.
En hier zit je er gewoon zelf in.
En omdat je omhoog en omlaag kunt, kun je de zon meerdere keren net achter de horizon vandaan zien piepen.
Zo ver het oog reikt ballonnen, alleen al 19 in dit shot.
Het was wel behoorlijk koud, ik moest mijn fleece en downjacket aan (en uiteraard mijn Twente shirtje).
Ik hoop dat het nog niet verveelt, ik heb rond de 300 foto's gemaakt vanuit het bakkie.
Het viel nog niet mee om daar een selectie uit te maken.
De piloot stuurt de ballon een paar keer omhoog.....
....om vervolgens weer laag over de rotsformaties te scheren.
Het prijsverschil tussen de verschillende aanbieders heeft te maken met het aantal mensen in de mand.
How low can you go?
Het zat er al weer bijna op voor ons.
Dus we volgden deze jongens naar de landingsbaan.
De hele ballonvaart incl. de landing verliep enorm smooth.
Ze landen de ballon zelfs keurig op de aanhangwagen.
Na de landing volgt uiteraard de 'champagne' met aardbeien.
Allemaal een certificaat mee voor aan de muur naast je veterstrik diploma.
Na de ballonvaart en het ontbijt in mijn hotel trok ik de wandelschoenen weer aan.
Ik zou er als ik hier woonde wel gek van worden, al die toeristen die door je tuin banjeren.
Dit gedeelte heet Gizli Bahçe. Oftewel, 'geheime tuin'.
Alle toerbussen stoppen hier voor de souvenirwinkels en dit uitzicht, dus heb ik ook maar een foto gemaakt.
Maar ik was op weg naar het kasteel van Uçhisar.
Prachtige kunstwerken hadden ze daar in Uçhisar.
En het uitzicht vanuit het kasteel was ook best mooi.
Ze hielden hier vroeger veel duiven, want die maakten lawaai als ze wegfladderden wanneer er Romeinen aankwamen.
Mijn route liep verder door Love Valley.
Wederom een mooie wandeling.
Dit keer door een rivierbedje.
Naar het dorp waar alle vrouwen gelukkig zijn.
Dat staat als een paal boven water.
Je hebt ze in alle soorten en maten.
Toch apart dat het zo kan onstaan door weer en wind.
Mijn laatste trek ging door deze Rose Valley, waar ik de gok nam om af te dalen zonder via dezelfde weg terug te kunnen.
Maar toen ik de eerste 'huisjes' zag was ik er wel gerust op dat er een pad zou zijn die er weer uit leidde.
Al snel had ik dat pad gevonden.
De mooiste wandeling van allemaal in dit gebied.
Aangezien het vroeg in het seizoen was kwam ik ook niemand tegen de hele dag.
Dus maar hopen dat ik niet zou vallen, of erger.
Het pad werd gelukkig steeds makkelijker te vinden.
En steeds makkelijker begaanbaar.
De laatste grot waar ik door moest.
Even later kwam ik al weer wat meer in de bewoonde wereld waar landbouw word bedreven terecht.
Warempel, de eerste andere toeristen. Op de fiets nog wel.
De naam van de vallei werd me alleen niet duidelijk, ik heb geen roos gezien.
Wel kwam ik uitgehouwen kerken tegen.
Lang niet zo indrukwekkend als in Ellora en Ajanta in India, maar toch.
Allemaal christelijke kerken trouwens.
In die rechtse punt met dat trapje zit bijvoorbeeld....
....deze kapel met onze grote vriend die over water kon lopen.
Het was zo langzamerhand tijd voor een tocht op een quad, dus ik moest opschieten.
Snel langs een door Obelix achtergelaten menhir.
Via deze konijnenbeul (hij was het beestje serieus pijn aan het doen).
Hier nog even naar beneden.
En toen lekker crossen en raggen.
Samen met mijn gids uit Azerbeidzjan.
Het was toch weer een beetje meer van hetzelfde.
Daarbij mocht ik ook nog niet eens echt raggen met dat ding.
Alleen hier was ik nog niet geweest, Çavuşin Kilisesi (Çavuşin Kasteel).
Ik vond het zo langzamerhand wel mooi geweest.
De zon was er ook wel zo ongeveer klaar mee.
Dus nog even kijken naar de zonsondergang en daarna snel naar het hotel voor een gele rakker.
Alle reisgidsen zeiden dat je ook naar Derinkuyu Underground City moest, nou dit is het.
Snel verder dus, naar Ankara.
Dit is wat er over is van de tempel van Augustus, een romeinse keizer niet de maand.
Het kasteel van Ankara.
Nog wat overblijfselen uit de Romeinse tijd.
Overal in Ankara gigantische moskeeën zoals deze nieuwe Altındağ Camii.
Ik nam ook nog even een kijkje in het Anatolische museum.
Je treft daar veel kunstschatten uit het oude Perzië.
De straatjes rond het museum.
Zoals ik al zei, overal van die enorme moskeeën.
Het symbool van de stad Ankara, het Hittite Sun Course Monument. Een replica van een opgegraven monument van de Hatti koningen.
Dit is het mausoleum van Ataturk, maar de kans is natuurlijk groot dat Erdogan daar in de toekomst in wil liggen.
De waggie van Ataturk.
Deze man is duidelijk van zijn voetstuk gevallen.
Daar voor het raam ligt ie dan, kan ie mooi naar buiten kijken.
Nog even een Japanner gestrikt zodat ik zelf ook nog een keer op de foto sta.
Dit is het mausoleum, sorry, paleis van Erdogan. Een rondje er omheen in de auto is ongeveer 5 kilometer! Maar dat mag niet.
Mijn laatste stop in Turkije was Istanbul, ik sliep vlakbij deze trap.
Dit was (ongeveer) mijn uitzicht tijdens het ontbijt.
We konden gratis genieten van helende klanken.
Het valt niet mee om hier vuilnisman te zijn met al die steile straatjes.
Onze ambassade aan de Istiklal Cadessi. De duurste straat van Istanboel, dus onze belastingcenten zijn weer wijs besteed.
Openlucht ceremonie nabij de Hagia Sophia en de Blauwe Moskee.
Vlnr, de ommuurde Obelisk en de de Obelisk van Theodosius.
Iets verderop staat deze Kleine Hagia Sophia, maar niet veel toeristen weten die te vinden.
De grote was sowieso dicht voor renovatie, dus heb ik me in het kleine zusje vermaakt (dat klinkt fout).
Ik had geluk, ze waren net aan het Allahu Akbarren.
Aansluitend toch maar even de Blauwe Moskee ingeslopen.
Je moet toch wat.
Binnen worden de toeristen en de gelovigen gescheiden, wij staan achter een hekje te dringen om foto's te maken.
De moskee was op de kop af 401 jaar oud toen ik er was. De mozaïeken zijn belachelijk gedetailleerd, met veel bloemen zoals tulpen.
Achter de toeristen hebben ze nog een hoekje gevonden waar de vrouwen Allah kunnen bedanken.
Via de binnenplaats ,die even groot is als de moskee zelf, ging ik weer naar buiten zoals ik gekomen was.
Dit is de German Fountain, maar ook wel de gouden fontein....
....dat laatste zie je pas als je onder de koepel kijkt.
De Hagia Sophia.
De blauwe moskee ook wel Sultan Ahmet moskee, nog een keer.
Om de hoek van de Hagia Sophia is de ingang naar de Yerebatan Cisterne.
Ook wel de Basilica Cisterne, een wateropslag gebouwd door de Romeinen in de 6de eeuw.
Rondom de zuil met het hoofd van Medusa spookte het wel een beetje.
Het was mijn verjaardag, dus zat ik lekker met een colaatje op het dakterras van mijn hotel.
Met uitzicht op het Topkapi paleis en de Hagia Sophia.
Het was me ternauwernood gelukt om een kaartje voor de laatste wedstrijd van het seizoen van Galatasaray te scoren.
En dat was ook meteen de laatste wedstrijd van Wes voor de club.
Volle bak.
Mijn laatste stop, het topkapi paleis.
Het paleis is prachtig en het museum herbergt zaken als een tand van Mohammed (vzmh) en de houten staf waarmee Mozes de rode zee scheidde (echt waar).
Een voorbeeld van het soort tegelwerk dat je overal binnen aantreft.
In de keuken maakt kabouter puntmuts de kebab. Aanrader!
Dit is de Imperial Hall, onderdeel van de harem.
Hier heeft de sultan menig pleziertje gehad.
De Gate of Felicity die toegang geeft tot de derde binnenplaats met privévertrekken van de sultan.
Zo te zien hebben ze in Mauritius dezelfde kledingsmaak als ik vroeger had.
Als afsluiter ben ik nog even over de Bosporus gaan varen, je moet toch wat.
Zo voeren we langs de wijk Karaköy, waar mijn hotel en de Galata toren staan.
Het Haydarpaşa treinstation in Fehnerbaçe.
Het BoÄŸa Heykeli wat zoveel betekent als Standbeeld van een Stier.
De Kadiköy veerboot terminal.
Vanuit Kadiköy voeren we langs de Kız Kulesi (meisjestoren) richting Beşiktaş.
Na het Topkapi paleis verhuisde de hofhouding naar dit Dolmabahçe paleis aan de Bosporus.
Telefooncellen met wifi, vlakbij de veerboot terminal van BeÅŸiktaÅŸ.
BeÅŸiktaÅŸ was kampioen van Turkije, dus de vlag kon uit overal.
De smalle straatjes in BeÅŸiktaÅŸ.
De Galata toren bij nacht, tijdens mijn laatste avond in Istanbul en Turkije.
Nederlands