Volgende halte op onze wereldtournee: Kirgizië.
We begonnen in de hoofdstad Bishkek.
Het Aloo-Too plein.
Dit beeld heeft als titel: 'Erkindik', en dat betekent 'vrijheid'.
Monument to Those Who Died For Freedom in Bishkek.
Het Aloo-Too plein by night.
Wij waren er ook om het plein een beetje op te leuken.
Vanuit ons appartement hadden we een spectaculair uitzicht mag ik wel zeggen.
Brandweerlieden zijn echt wel helden.
Monument voor de soldaten die stierven bij de beroemde slag om Batken tegen Islamitische extremisten.
Het monument voor de 40ste verjaardag van het einde van de tweede wereldoorlog.
Voor het eerst zagen we die dag ook de bergen die Bishkek omringen.
Staatsopera en ballet theater.
Cholponbek Bazarbaev een balletdanser uit Kirgizië.
We waren toe aan wat ontspanning, dus streken we neer op het strand van Cholpon-Ata.
We haddden prachtig uitzicht vanuit onze drone.
Strand en glijbanen we sloegen ons er weer dapper doorheen.
High speed tubing....
....en jetski's voor als we moe waren.
Wel elke dag snelle veranderingen in het weer door al die bergen om ons heen.
We zaten voor de verandering een keer all-inclusive.
Mooie aangelegde tuinen tussen ons gebouw en de kantine.
Volgens Lucia is dit een azucena.
En volgens mij is dit een soort lelie.
Dit monument/graftombe werd gebouwd voor een arts die hier in de buurt vrijwillige prodeo mensen hielp.
Ikzelf hielp vrijwillig en prodeo een dronkaard met zijn auto uit de greppel. Waarna hij me kuste!
Waarna we verder reden richting Karakol.
Halverwege zagen we deze moskee.
Boronbaev Menmurat was er ook. Ik heb niet kunnen achterhalen waarom hij een standbeeld verdiende.
De heilige drie eenheid katherdraal in Karakol.
Na een aarbeving stortte de stenen versie in, waarna ze een houten versie hebben neergezet.
De bolsjewieken gebruikten het voor een club, maar sinds 1991 kun je hier weer bidden.
De huizen uit het begin van de 20ste eeuw zoals we ook in Siberië zagen.
Een standbeeld van Aleksander Pushkin in het.....Pushkin park.
In hetzelfde park deze tank uit de tijd van de strijd in Afghanistan.
Dit zou weleens het monument voor de onafhankelijkheid kunnen zijn.
Bij dit restaurant wordt je eerst zelf opgegeten.
In de buurt zijn geen spoorwegen, dus hoe deze hier terecht is gekomen....
Een echte Kirgiziër met traditioneel hoofddeksel.
Wij hadden genoeg gezien van Karakol, dus trokken we er op uit.
De chauffeur zetten ons en de porters hier af voor onze trek.
Waarna we ons al snel midden in de wildernis bevonden.
Maar even verderop ging de weg toch weer verder.
We vonden het er bijzonder fotogeniek.
Vanaf onze picnic spot konden we de afgelegde route nog eens bewonderen.
Na weer door een stuk bos omhoog te zijn gelopen keken we nog een keer achterom.
Niet veel later kwamen we aan op de kampeerplek, het viel ons tot hier ontzettend mee.
De volgende ochtend moesten we vroeg opstaan om het ontbijt te vangen.
Want een stevig ontbijt was wel nodig voor de eerste klim van de dag.
Moe maar voldaan keken we toen we boven kwamen achterom om van het uitzicht te genieten.
We dachten toen nl. nog dat dit Ala-Köl meer min of meer het eindpunt voor de dag was.
Dus maakten we trots een serie fotos.
Maar toen werd ons verteld dat we op moesten schieten omdat het nog een heeeel eind was.
En nog eens 500 meter omhoog.
Uitgeput lieten we ons op de top neervallen.
De afdaling was nog steiler en onze beentjes inmiddels niet meer zo stevig.
En ook nog steeds geen kamp in zicht.
We strompelden dus maar verder.
Het lukte gelukkig nog wel om van het landschap te genieten.
Toen ik een ger zag, en gezien de afstand die we gelopen hadden, dacht ik dat we weer terug in Mongolië waren.
Uitgeput kookten we een potje en dineerden met dit uitzicht.
Met spierpijn van top tot teen liepen we de laatste dag over deze weg terug naar de bewoonde wereld.
Het laatste stukje tot Ak-Suu.
Twee dagen later stond ik alweer boven op een berg om te gaan parapenten.
Mijn instructeur Sergei.
Nog geen 24 uur later reden we naar Kaji-Say.
Onderweg zagen we op een berg deze Moslimboeddist.
We waren in Kaji-Say om deze man, Ishenbek, te ontmoeten.
Of liever gezegd, zijn adelaar.
We wilden nl. weleens weten hoe dat jagen met een aderlaar in zijn werk gaat.
Vrij simpel, een adelaar ziet een prooi al van 4km afstand, en vangt hem dan geheel zelfstandig.
Moeilijkste van het verhaal is om te voorkomen dat ie de prooi zelf opeet.
Want als je bij hem in de buurt komt terwijl ie eet gaan zijn nekharen overeind staan.
Maar met een kapje over zijn ogen houd ie zich wel gedeist.
Prachtige beesten, je moet ze alleen wel trainen vanaf de dag dat ze uit hun ei kruipen.
We bezochten ook nog even de Skazka vallei.
Waar door erosie allerlei vormen in de rode klei zijn onstaan.
Ten minste als je fantasie hebt. Dan zie je hier bijvoorbeeld de Chinese Muur in.
Er zijn ook mensen die kastelen herkennen in de vormen.
Dat lukte ons niet, dus dat zal wel aan ons liggen.
Desondanks vonden we het hier ook weer fotogeniek.
Op weg terug naar Bishkek stonden overal clusters gers/yurts. In de ene cluster verkopen ze drankjes, in de andere vis.
Vanuit Bishkek reed ik een dag later weer een stuk terug om te raften.
De .... rivier was niet echt wild.
Maar er waren toch wel een aantal gave rapids.
Ik is op zijn best een categorie 3, er was helaas toen wij er waren geen mogelijkheid de Boom Gorge te bevaren die een 5 zou moeten zijn.
We reden verder naar Osh, onderweg zagen we diverse nomaden families.
Maar aangezien ze allemaal een keet bij de yurt hadden die niet verplaatsbaar leek zijn ze minder nomadisch dan vroeger denk ik.
Het sluitstuk van zo'n yurt is het symbool op de vlag van Kirgizië (zie foto 1).
Onderweg weer zeer fotogenieke landschappen.
En verassend goede wegen, dit is zelfs al de beroemde/beruchte Pamir Highway.
Af en toe lijken de bergen en rivieren onnatuurlijk.
Tussen Bishkek en Osh ga je twee keer hard omhoog naar ruim 3000 meter.
Terwijl je die bergpassen rijdt passeer je een aantal keer een stuwmeer.
We waren zo vaak gestopt voor foto's dat we een overnachting in Jalalabad moesten inlassen.
Het favoriete vervoermiddel in Kirgizië.
Jeuj, de toegangspoort van Osh.
We hadden zowaar uitzicht op de belangrijkste attractie van Osh, de Sulaiman Too heilige berg.
Vanaf de berg heb je nog uitzicht op Oezbekistan ook.
Aan de voet van de berg staat deze moskee.
En bovenop hebben ze er ook één.
Maar ik geloof meer in Oranje boven.
Dit is één van originele toegangspoorten tot de berg.
Op de grote bazaar in Osh ging ik nog even een T-shirt scoren.
Ze verkopen daar nl. T-shirts met net zulke sterke teksten als onder mijn foto's staan.
Vanuit Osh maakten we een tweedaagse zelfverzorgde excursie naar Batken.
Onderweg staan deze ja-knikkers weg te roesten.
De omgeving van Batken is prachtig en je ziet er geen toerist.
We waren een weg de bergen in gereden tot het eindpunt.
Daar werden we uitgenodigd voor een lunch.
De mensen in dit deel van de wereld deden ons telkens weer versteld staan door hun vriendelijkheid.
We reden weer terug naar Osh.
In dit gebied zijn vindt je ook nog een aantal exclaves van Oezbekistan en Tadzjikistan, zoals het belgische Baarle Nassau in Nederland. Alleen zijn ze ontoegankelijk voor buitenlanders.
Heel gek, maar hij was een deel van zijn lading verloren.
Vanuit Osh reden we weer eens een dagje de bergen in naar Kojo Kelen deze keer.
We zegen her en der deze kruizen met Ibex schedels eraan. Vermoedelijk graven.
Alhoewel de omgeving mooi te noemen is snap ik zelden waarom mensen in dit soort dorpen willen wonen.
Het weer klaarde weer op terwijl we terug naar Osh karden.
Gelukkig kregen we deze steen niet op onze kokosnoot.
We trokken weer verder over de Pamir Highway.
We wonnen snel hoogte op weg naar de grens met Tadzjikistan.
Bergen in alle kleuren van de regenboog.
De gers in Mongolië lijken mij toch wat beter dan de yurts hier.
Dit was een mooie bergpas om tegenop te rijden, helaas was ik niet met de motor.
Bovenaan ontmoetten we deze baas.
BFF.
In Sary-Mogol namen we onze intrek in een homestay.
De kids wilden in dit gebied de hele tijd gefotografeerd worden.
En het liefst samen met ons natuurlijk.
We kregen gratis een tour door de buurt aangeboden.
We waren hier om op onze laatste dag het Horse and Yak Games festival mee te maken.
Dat werd gehouden op de oevers van het meertje Tulpar Kol aan de voet van Lenin Piek.
De bevolking had de klederdracht uit de kast gehaald.
Ook hier was weer niemand te beroerd om voor ons te poseren.
Deze vrouwen demonstreerden hun handwerkjes en hoe die gemaakt werden.
En deze man vroeg of ik de foto wilde mailen, maar hij vergat zijn mailadres te geven.
Ik heb de afgelopen jaren al op heel wat verschillende beesten gezeten, maar een yak ontbrak nog. Check!
Het festival werd afgetrapt met een optreden van een folklore band.
Ze zongen uit volle borst en deden er ook nog een dansje bij.
Daarna was het tijd voor been worstelen.
Nederland - Frankrijk: 1 - 0
Goed voor de derde prijs, een traditionele hoed, de tweede prijs was een springtouwtje. Het lijkt me duidelijk wat ik daarvan vond.
Touwtrekken één tegen één, Nederland - Kirgizië: 1 - 0.
De band ging er weer vandoor.
Het publiek zag met lede ogen aan hoe de Nederlanders de mooiste prijzen in de wacht sleepten.
De Kirgiziërs deden nog wel hun best.
Maar ook bij het touwtrekken wonnen we de eerste prijs.
Bij het muzikale intermezzo stopten de vrouwen geld onder zijn hoed, zoals mannen dat doen bij strippers onder hun tanga (heb ik mij laten vertellen).
Na de pauze ging het verder met het onderdeel 'elkaar van de yak af duwen/trekken'.
Waarna het al weer tijd was voor de lunch.
Het volgende onderdeel was op volle snelheid muntjes (in een zakdoek) van de grond oppikken.
Tyiyn-Enmei noemen ze dat onderdeel.
Het op twee na laatste onderdeel was vergelijkbaar met het yak onderdeel. De ander van zijn paard duwen/trekken.
Vanaf de tribune werd er ontspannen toegekeken, er deden immers geen Nederlanders mee.
Deze man liet me nog een button zien ter ere van het 70 jarig jubileum van het einde van WWII. Waarschijnlijk dus een veteraan en dus held.
Het één na laatste onderdeel, vang het meisje.
Het meisje krijgt een voorsprong en dan moet de man haar vangen zoals hier. Hij mag haar vervolgens kussen.
Deze toeriste kregen ze echter niet te pakken.
De grand finale.
Rugby met een dode geit. ipv een bal....
.....en te paard.
Ze spelen in teams van vijf ruiters.
Het team met geitbezit moet daarmee aan de andere kant zien te komen om hem in een stapel banden te mikken.
Een gevaarlijke sport voor het publiek, want ze rennen met zijn tienen volle snelheid alle kanten op.
Gooooooooool!
Nederlands